Dünyanın merkezi sanıyorsan kendini; her şey sana doğru düşüyormuş gibi olur. Elmalar ağaçtan, uçaklar gökyüzünden, bulutlar kilometrelerce yukardan, gemiler dalgalardan sana doğru düşermiş gibi olur. Hepsi de karnına saplanır. Dostane bir şekilde karşılamak, göğsünde yumuşatmak imkânsızdır bunu.   İlk kitabı İtlaf, “2013’ün öne çıkan 50 romanı”* arasına giren Ozan Can Özübal, ikinci kitabı Bataklık’ta yine...

güzelim, günaha girmekten değil, affedilmemekten korkmak gerek asıl. affedilmeyeceğime, gazaba uğrayacağıma inanmıyorum. allah’la aram çok iyidir. onunla iyi arkadaşız biz. kalbimi eline alır sıkar bazen, bazen dilimi tutar, aklımı karıştırır. onu sevdiğim için hata yaptığım çok olur. cümlelerimi kendi düzenler, günlerce konuşmadığım olur: allah’ı dinlemekten kendime gelemem.   İsmail Pelit’in her biri şaşırtıcı bir kahraman,...

İç organlarına kadar donmuş bu hayvanın karnının içinde küçük, yumuşak ve kaygan şeyler var. Birini tiksintiyle kavrayıp karnından dışarı çıkarıyorum: Doğmak için can atan bir yavru. Feneri alıp ölü yavruyu yakından inceliyorum. Bütün uzuvları oluşmuş. Kapalı gözleri, siyah burnu ve küçücük patileriyle hâlâ yaşıyormuş gibi duruyor. Bütün aradığım bu muydu? Elimi tekrar kurdun karnına sokup...

“Söyleyeceklerini direkt söylemeyi küçük yaşta öğrenmen iyidir,” dedim. Korkular gibi sancılar da tekil değildir, elbet etrafını üzer. Dişlerin dökülmüş, tırnakların morarmış bir halde cehennemden çıkıyorsan arayacak birileri kalsın etrafında. Mümkünse ölümden uzak birileri. Her ölüm cehenneme bir kapı açar.   Kalabalık bir otobüste tutunacak yer aramakla, hayatta tutunacak bir dal aramak arasında bir fark var...

Günler geçtikçe dedikodular artmış, korku kontrolsüz bir şekilde büyümüştü… Kadınların vajinaları, keskin dişleriyle köpükler saçan, kudurmuş birer ağza dönüşüyor ve sırf ürememek için erkeklerin penislerini bir çırpıda koparıp yiyordu. Bazı kadınlar ise kocalarının penislerinin kocaman bir yılana dönüşüp kendi kafalarını tek seferde koparacağını düşünüyordu. Yaşlılar ve çocuklar bile bu hastalığa yenik düşmüş, her fırsatta tıpkı...

Ben neysem o olacağım, bu okuldan çıkınca da değişmeyecek bu. Ağlayan heykelin hikâyesini biliyor musun? Benim içimde ağlayan bir heykel var sanki. Ağlıyor ama sarsıla sarsıla değil. Çok üzüldüğüm zaman evdeki pis küveti doldurup kalbimin sesini dinliyorum, biliyor musun suyun içine kafasını sokunca, insan kalbinin atışını duyar, kalbimin sesini duymak bana huzur veriyor.   Ahmet...