KİTAPLAR
> Ozan Can Özübal’dan çağcıl bir aile hesaplaşması ve kendini bulma hikâyesi: Bataklık.
Dünyanın merkezi sanıyorsan kendini; her şey sana doğru düşüyormuş gibi olur. Elmalar ağaçtan, uçaklar gökyüzünden, bulutlar kilometrelerce yukardan, gemiler dalgalardan sana doğru düşermiş gibi olur. Hepsi de karnına saplanır. Dostane bir şekilde karşılamak, göğsünde yumuşatmak imkânsızdır bunu. İlk kitabı İtlaf, “2013’ün öne çıkan 50 romanı”* arasına giren Ozan Can Özübal, ikinci kitabı Bataklık’ta yine...
> İsmail Pelit’ten şaşırtıcı kahramanları ve olaylarıyla yeni bir öykü kitabı: Şeytanın Sevdiği Ayetler.
güzelim, günaha girmekten değil, affedilmemekten korkmak gerek asıl. affedilmeyeceğime, gazaba uğrayacağıma inanmıyorum. allah’la aram çok iyidir. onunla iyi arkadaşız biz. kalbimi eline alır sıkar bazen, bazen dilimi tutar, aklımı karıştırır. onu sevdiğim için hata yaptığım çok olur. cümlelerimi kendi düzenler, günlerce konuşmadığım olur: allah’ı dinlemekten kendime gelemem. İsmail Pelit’in her biri şaşırtıcı bir kahraman,...
> Orçun Ünal ilk öykü kitabıyla Raskol’un Baltası’nda: Dekadans ve Ölüm.
İç organlarına kadar donmuş bu hayvanın karnının içinde küçük, yumuşak ve kaygan şeyler var. Birini tiksintiyle kavrayıp karnından dışarı çıkarıyorum: Doğmak için can atan bir yavru. Feneri alıp ölü yavruyu yakından inceliyorum. Bütün uzuvları oluşmuş. Kapalı gözleri, siyah burnu ve küçücük patileriyle hâlâ yaşıyormuş gibi duruyor. Bütün aradığım bu muydu? Elimi tekrar kurdun karnına sokup...
> Hakan Yılmaz ilk öykü kitabıyla Raskol’un Baltası’nda: Zaten Hayat Hep Böyledir.
“Söyleyeceklerini direkt söylemeyi küçük yaşta öğrenmen iyidir,” dedim. Korkular gibi sancılar da tekil değildir, elbet etrafını üzer. Dişlerin dökülmüş, tırnakların morarmış bir halde cehennemden çıkıyorsan arayacak birileri kalsın etrafında. Mümkünse ölümden uzak birileri. Her ölüm cehenneme bir kapı açar. Kalabalık bir otobüste tutunacak yer aramakla, hayatta tutunacak bir dal aramak arasında bir fark var...
> Fantastik bir kurmaca. Bir yıkım ve isyan hikâyesi: Ebru Ojen’den Aşı.
Günler geçtikçe dedikodular artmış, korku kontrolsüz bir şekilde büyümüştü… Kadınların vajinaları, keskin dişleriyle köpükler saçan, kudurmuş birer ağza dönüşüyor ve sırf ürememek için erkeklerin penislerini bir çırpıda koparıp yiyordu. Bazı kadınlar ise kocalarının penislerinin kocaman bir yılana dönüşüp kendi kafalarını tek seferde koparacağını düşünüyordu. Yaşlılar ve çocuklar bile bu hastalığa yenik düşmüş, her fırsatta tıpkı...
> Gece başlayıp ertesi sabah biten bir yatılı okul hikâyesi: Ahmet Güntan’dan Tam o sırada.
Ben neysem o olacağım, bu okuldan çıkınca da değişmeyecek bu. Ağlayan heykelin hikâyesini biliyor musun? Benim içimde ağlayan bir heykel var sanki. Ağlıyor ama sarsıla sarsıla değil. Çok üzüldüğüm zaman evdeki pis küveti doldurup kalbimin sesini dinliyorum, biliyor musun suyun içine kafasını sokunca, insan kalbinin atışını duyar, kalbimin sesini duymak bana huzur veriyor. Ahmet...
> Fantastik öğeler, bilimkurgu ve trajik insan varoluşu: Ferhat Özkan’dan Logosoloji.
“Yüksek Sanat Üst Kurulu’nun (YSÜK) “Edebiyat, üretim ihtiyaçlarımıza karşı faydasız ve tüketime yol açmayan ilkel bir sanat türüdür” açıklamasının, kâbus dolu günlerin başlangıcı olduğunda hemfikirdik. Kalemler tedavülden kalkalı yıllar olmuş, klavyeler yerlerini tüm işlerin butonlarla halledildiği dokunmatik saydam ekranlara bırakmıştı.” Logosoloji, hem öykü geleneğimizin içinde kalıyor, hem de yazarın coşkun hayal gücünden çıkan fantastik ve bilimkurgu...
> Kaderi ve benliğiyle prangalanmış insanlar: Ozan Çınar’dan Mazgalların Altında.
“Kumral bir gölge gibi geziyorum şimdi aranızda. Mazgalların altından tabanlarınıza tükürüyorum. Ruhunuz bile duymuyor. Şaşkın adamın çekiciliğinin, ukala kadının davetkârlığının, salonlar üstü sanat muhabbetlerinin, nostaljik zırvaların, kadın-erkek provokasyonlarının, sentetik anıların ve radyoaktif aşkların üzerinde yükseliyor selamım…” Raskol’un Baltası yeni yazarların ilk kitaplarını yayımlamaya devam ediyor: Mazgalların Altında, Ozan Çınar’ın yazarlık serüvenini daha en baştan izlenmeye değer kılan bir öykü...
> Kendini adalet savaşçısı olarak gören katilin hikâyesi: Ahmet İnce’den Yücelme.
“Yaşantımızdaki ihtiraslarımızın, elde ettiğimiz veya etmeye çalıştığımız iktidarların, misyonların ne kadar saçma olduğunu, çişime sıkıştığım zaman anlıyorum” diyor Veli. “Her şey, idrar kesesinin tüm bedeni sıkıştırmasıyla, o esnada bu boşalmadan daha önemli hiçbir şeyin olmamasını ve adına insan denen aciz bir yaratık olduğun gerçeğini anlamanla alakalı. Evet, bizler birer organik sidik torbasıyız” diyor VV.” Hayat herkese...
> İzzet Yasar’dan okuma zevki veren üç kışkırtıcı senaryo: Esther Kyra.
“BABA- BU EVDE BANA POLİSLİK SÖKMEZ. ANLADIN MI? SÖKMEZ. KÂĞITLARIMI İSTEDİĞİN KADAR KARIŞTIR! İSTERSEN EL KOY, İMHA ET, YAK! YAZDIKLARIMIN HEPSİ KAFAMIN İÇİNDE. BEDENİMİ SAKATLADINIZ, AMA KAFAM SAPASAĞLAM DURUYOR. EDİP- YETER! ASIL KAFAN SAKAT SENİN. BANA NE SENİN BOKTAN YAZILARINDAN? ŞUNA BAK: “MARKSİZMİN TARİHİ VE AHLAKİ VAZGEÇİLMEZLİĞİ ÜZERİNE TEZLER”! FOSİL BUNLAR, PEDER BEY, FOSİL! SENİN GİBİ FOSİL HEPSİ!” Tarihle...
